Bojnord - Faruj - Mashhad - Teheran

16 mei - 27 mei

 

Na een goede nacht vetrekken we om 8 uur naar onze volgende bestemming Bojnord, op 70km. Daar hebben we inmiddels een slaaplaats via warmshowers geregeld. Aangezien we nog steeds in de woestijn fietsen hebben we geen water kunnen kopen en moeten we het tot de eerstvolgende stad Askhaneh op 40km doen met de 2 volle bidons die we nog hebben. Gelukkig krijgen na 2 uur fietsen water van een voorbijganger. In Askhaneh aangekomen eerst maar eens een kopje thee. En ja hoor weer politie. Ze vragen of ze een copy mogen maken van ons paspoort en vragen naar onze route. Als we bij een winkeltje verderop inkopen doen verzameld zich een groepje mensen die allerlei vragen aan ons stellen over onze reis, over onszelf en over onze ervaringen in Iran. Ze denken dat wij in het westen de mensen in Iran haten. De overheid houd ze voor dat het westen en Amerika de vijanden van Iran zijn. We worden door een leraar engels uitgenodigd voor de lunch bij hem thuis en ook daar praten we over de situatie in Iran en over hoe wij leven in Nederland. We vervolgen onze weg voor de laatste 30km naar Bojnord en het venijn zit in de staart. Een klim van 7km. Tijdens deze klim worden we steeds gestopt door enthousiaste voorbijgangers. Dat is niet altijd prettig als je moe bent. Om 20.00 komen we aan bij ons logeeradres. We brengen 2 gezellige dagen door bij Mostafa en Hamideh. We beginnen aan onze laatste week in Iran, nog 260km naar Mashhad waar we ons visum voor Turkmenistan op kunnen halen, en dan nog 3 dagen fietsen naar de grens.

Na ca. 100km komen we aan in Faruj. We besluiten onze tent op te zetten in het park en net als we de buitentent hebben staan komt er een man naar ons toe die ons bij hem thuis uitnodigd. Daar worden we verwelkomd door zijn gezin en een aantal vrienden. We communiceren via google translate en genieten samen (om 23.00 uur) van een heerlijke maaltijd. Ze vragen ons te blijven, zodat we de volgende dag mee kunnen met de gezamenlijke picknick in de bergen. We besluiten op het aanbod in te gaan en hebben een geweldige dag !!! We besluiten onze reis naar Mashhad te vervolgen met de bus.

In Mashhad slapen we in een hostel en hebben we onze eerste "tegenslag" van deze reis. Ons visum voor Turkmenistan is zonder opgaaf van reden geweigerd. Dit geldt overigens voor meer dan 50% van de aanvragen, maar we zijn toch een beetje uit ons doen.

Plan B: met de nachtbus terug naar Teheran en van daaruit met het vliegtuig naar Uzbekistan.

Gelukkig kunnen we weer terecht bij onze vrienden in Teheran: Sahar & Vahid. Zijn helpen ons met het inpakken van onze fietsen en bagage. Het geeft de nodige stress !!! De dozen die we kunnen vinden zijn niet groot genoeg dus de fietsen moeten gedeeltelijk gedemonteerd worden en de bagage gaat in een "turken"tas. Vahid brengt ons zelfs naar het vliegveld. We zijn daar ruim op tijd en het inchecken van de fietsen en bagage verloopt gelukkig heel soepel. 

F*ck Turmenistan, we go to Uzbekistan!

Gonbad - Golidagh - middle of nowhere

13 mei - 15 mei

 

De weg van Ramian naar Gonbad is niet meer bosrijk, maar nog wel groen door de omliggende graanvelden. Net buiten Ramian ontmoeten we Hemrah. Hij komt uit Gonbad en is leraar engels. Hij bied aan ons rond te leiden in zijn stad en is bereid daarvoor zijn lessen te cancelen. We slaan het aanbod vriendelijk af en vervolgen onze weg. Na een wortelsap en diverse fotosessies in de stad komen we aan bij de beroemde toren van Gonbad. Deze is 70 meter hoog en gebouwd van bakstenen. Sinds 2012 staat de toren op de werelderfgoedlijst van Unesco. Hier ontmoeten we een stel iraanse fietsers en.... Hemrah !! Hij nodigd ons uit voor de lunch en om de stad te bekijken. We twijfelen, maar omdat het begint te regenen besluiten we het vandaag bij 35km te laten. Hemrah regelt dat we in een appartement van een vriend kunnen slapen. s'Avond bezoeken we samen met hem en zijn gezin de bazaar.

De volgende dag fietsen we over smalle rustige wegen, langs graanvelden en door kleine dorpen. Het is prachtig. De mensen die hier wonen zijn bijna allemaal van Turkmeense afkomst. Hun uiterlijk en kleding verschilt van de gewone iraniers. De vrouwen dragen lange jurken en zeer kleurrijke hoofddoeken. Als we na 60km in een dorp staan te praten met een jonge jongen stopt er politie en moeten we ons paspoort laten zien. Ze zeggen dat we naar het eerstvolgende dorp moeten fietsen (20km) en dat we daar bij hun collega's kunnen overnachten. Daar aangekomen blijkt dat niet mogelijk. Ze spreken geen engels , maar een toevallige voorbijganger helpt bij het vertalen. Wederom moeten we ons paspoort laten zien, ze maken een copy, krijgen we een aantal vragen over onze reis en drinken we thee. Uiteindelijk blijkt dat de politieagent een slaapplaats voor ons geregeld heeft bij iemand thuis, 5km verderop. Als we het politieburo verlaten krijgen we nog fruit en drinken mee. Onze host komt ons samen met zijn dochter ophalen, ze spreken alleen turkmeens maar met gebaren komen we een heel eind. Het huis is klein en sober ingericht, we kunnen douchen bij de buren en eten s' avonds bij de overburen waarvan de zoon een heel klein beetje engels spreekt. Ivm de warmte besluiten we vroeg te vertrekken. We fietsen nog steeds in een zeer groen en rustig gebied dat is omgeven door bergen. De lucht is hierdoor echter wel veel vochtiger. Als we in een klein winkeltje wat kopen voor het ontbijt stopt er weer "politie" ze dragen geen uniform en vragen naar ons paspoort. We vertellen dat hun collega's al een copy hebben en ze zeggen dat we ons moeten melden bij de volgende politiepost in Golidagh.

Het zal wel... We vervolgen onze weg en komen wederom politie tegen, deze zijn wel in uniform en van het buro in Golidagh. Blijkbaar volgen ze ons. Het laatste stuk naar de stad is nogal stijl en omdat het ook nog eens heel warm is vragen we iemand met een pickup om ons naar de top te brengen. Na 200 meter zit de politie al weer achter ons, we moeten achter ze aanrijden naar het buro. Daar wordt weer een copy van ons paspoort gemaakt en moeten we met de hulp van iemand die een beetje engels spreekt wederom vragen over onze reis en route beantwoorden. Ze bieden ons zelfs een lift aan. Het lijkt erop dat ze nogal zenuwachtig worden van onze aanwezigheid en ons zo snel mogelijk uit deze provincie willen hebben. We besluiten verder te gaan met de fiets. De politieagent staat ons elke keer weer op te wachten en omdat het een lange steile klim is, besluiten we toch maar gebruik te maken van de lift die ons aangeboden is. We spreken af dat hij ons afzet op de top, maar hij wil zo graag van ons af dat we afgezet worden na het laatste dorp op de provinciegrens. We willen graag terugfietsen naar het dorp om water en eten te kopen, maar dat mag niet. Volgens de politieagent is het eerstvolgende dorp op 10km. We laten het groen achter ons en fietsen weer door de woestijn. Toch ook heel bijzonder. Net voor het volgende dorp (op 30 ipv 10km) is er weer een politiepost. We krijgen water en er wordt weer een copy van ons paspoort gemaakt. Inmiddels heeft de politie er meer dan wij zelf !!!

In het dorp stoppen we bij het eerste en enige winkeltje. Binnen no-time staat deze vol met nieuwsgierige kinderen. We nemen een lunchbreak en na een fotosessie fietsen we weer vrolijk verder. Om 19.00 uur besluiten we dat het genoeg is voor die dag en zetten onze tent op bij een verlaten schuur.

Sharud - Ramian

10 mei -12 mei

 

s' Avonds om 19.30 komen we aan op het busstation in Shahrud. Als we onze fietsen gereed maken voor vertrek worden we door een man die bij ons in de bus zat uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten en slapen. We vertellen dat we al een slaapplaats hebben (warmshower). Hij geeft ons toch zijn telefoonnummer, mochten we nog hulp nodig hebben. We brengen een gezellige avond door met Mehdizolan en zijn vrienden. We slapen in zijn gloednieuwe appartement. Het is leeg, want hij heeft geen geld om het in te richten.

De volgende ochtend eindelijk weer op de fiets.

We kopen wat water,brood,kaas en meloen voor ondeweg. We rijden net buiten de stad als de 1e auto van die dag voor ons stopt. We krijgen heerlijke koek aangeboden en moeten met de dames op de foto. Na een 1/2 uur stop de 2e auto. Vader en zoon, spreken een paar woorden engels en nodigen ons bij hen thuis uit, maar helaas we moeten verder. Na 20 minuten fietsen staan ze weer langs de kant van de weg met ijs en limonade. Toch maar even stoppen. We vervolgen onze weg, maar het valt niet mee fietsen bij een temperatuur van ca. 30gr. We zoeken de schaduw van een tunnel op om te lunchen en pas verder te fietsen als de ergste warmte voorbij is. Om 19.00 uur zoeken we een geschikte plek voor de tent.

De volgende ochtend een onaangename verrassing: de voorband van mijn fiets (Dianne) is leeg. De kleine bosjes woestijngras blijken behoorlijke stekels te bevatten, hier kan de Schwalbe Marathon dus niets aan doen. Na het oppompen van de band blijkt deze niet snel leeg te lopen dus besluiten we het verwisselen nog even uit te stellen. Na een meloenontbijt beginnen we aan een onverwacht lange klim. Het is niet eenvoudig en we maken ons een beetje zorgen, er is geen dorp te bekennen en onze watervoorraad is beperkt. We zijn echter in Iran en als we bijna bij de top zijn krijgen we een fles water en gedroogde appels aangeboden. Boven op de top volgt nog een vers brood. De lange afdaling gaat door wat ze hier de jungle noemen. Het is de 1e keer dat we in Iran een echt bos zien en ondanks de nevel is het een prachtige route. Halverwege blijkt de band het toch te begeven. Tijdens het verwisselen stoppen er diverse mensen en groeit onze voorraad eten. Soep, aardbeien, brood, watermeloen en noten !!!! Het is weekend en dan trekken veel families er op uit voor een picknick in de koelere bergen. 

Als we in het eerstvolgende dorp, Ramian, iets zoeken voor een late lunch komt er van diverse kanten weer hulp en krijgen we gelijk de keuze uit 2 overnachtingsplaatsen. Het is inmiddels vier uur en omdat we best wel moe zijn besluiten we hier te overnachten en niet door te fietsen naar de volgende plaats (Gonbad) op 35km.

 

Teheran-Yazd-Shiraz-Isfahan-Kashan-Teheran

26 april - 10 mei

 

Om 7 uur vanmorgen aangekomen op het busstation in Teheran. Het is nog te vroeg om naar onze warmshowerhost te gaan, dus eerst maar een ontbijtje scoren. Om 10 uur fietsen we door een inmiddels drukke stad naar ons overnachtingsadres. Het is een appartement in een rustige straat. Wij zijn de eerste warmshowergasten van Sahar en Vahid en het klikt meteen. We brengen 2 gezellige dagen met elkaar door. Vahid brengt ons zelfs naar de ambassade van Uzbekistan, want die blijkt om 11.00 te sluiten en het is inmiddels 9.00 uur. Als we met de metro gaan zijn we er niet op tijd. Vanuit Teheran reizen we met de bus langs enkele toeristische steden; Yazd, Shiraz, Isfahan en Kashan. Onze fietsen en bagage laten we zolang achter in Teheran. In Yazd verblijven we 3 dagen in een leuk hostel. Het heeft een gezellige binnentuin waar we met andere reizigers kletsen over onze reiservaringen. Het is erg druk in de stad, er zijn veel buitenlandse toeristen. In Shiraz is geen hotelkamer meer te krijgen, maar gelukkig vinden we een warmshower voor 2 nachten. In Isfahan verblijven we 2 dagen bij de ouders van Sahar. Sahar en Vahid zijn hier ook naar toe gekomen. Samen bezoeken we de "highligts" van de stad. s' Avonds komen 2 zussen van Sahar met hun gezin eten. Het is erg gezellig en het voelt alsof we deel uitmaken van de familie. De gastvrijheid die we ervaren is weer enorm. Als we op zaterdagmorgen afscheid nemen verontschuldigd Sahar's vader zich, mocht de gastvrijheid niet genoeg zijn geweest !!! 

We gaan samen met Sahar en Vahid terug naar Teheran (met de auto), maar eerst nog een korte stop in Kashan. We bezoeken een traditioneel badhuis en lopen daarna door de smalle steegjes richting de bazar. Daar aangekomen blijkt deze net te sluiten tot 17.00 Dan maar richting "huis". Daar bezoeken we eest nog snel het "paleis" waar Khomeini en Rafsanjani "begraven" liggen. 

Zondagmorgen vroeg op om met de metro naar de ambassade van Turkmenistan te gaan om een transitvisum aan te vragen. De verwerking duurt ca. 2 weken, dus we zullen het in een andere plaats ophalen. Hopen we !! Sommigen krijgen het wel en anderen om onverklaarbare redenen weer niet. Maandagmorgen naar de immigratiedienst voor de verlenging van ons Iraanse visum. Daar wordt ons geduld nogal op de proef gesteld; van het ene kantoor naar het andere en weer terug. Eerst 1 formulier invullen, dan bljkt dat we er nog 1 in moeten vullen, betalen, weer terug naar een ander kantoor om een mapje op te halen, weer ander kantoor voor een stempeltje.....morgen terugkomen om het op te halen. Moeten dus nog een dagje in Teheran blijven. Niet zo erg want we hebben het erg leuk bij Sahar en Vahid, maar we willen ook wel weer fietsen. Voor het avondeten maken we typisch Nederlands eten: gekookte aardappels, slabonen en een gehaktbal. Als we dinsdag rond de middag bij het kantoor van de immigratiedienst aankomen blijkt onze visumverlenging er nog niet te zijn en vertellen ze ons dat we de volgende dag terug moeten komen. 

We leggen uit dat we het echt nodig hebben, omdat we Teheran de volgende dag zullen verlaten. De baliemedewerkster vraagt ons even te wachten en binnen 10 minuten komt ze terug met onze paspoorten en... met de verlenging. Dit is echt Iran, sommigen krijgen het direct, anderen moeten 1 of 2 dagen wachten. 's Avonds maak ik appelmoes en bakt Harrie pannekoeken. Morgen (woensdag 10/5) vertrekken we weer uit Teheran, maar aangezien de ons geadviseerde mooie fietsroute begint in Sharud reizen we de eerste 300km nog even met de bus om dan eindelijk weer op de fiets te stappen. 

Dogubayazit-Maku-Qaraziadin-Marand-Tabriz

20 april - 25 april 

Turkije uit is simpel, Iran binnenkomen lijkt eerst heel vlot te gaan, maar bij de douane is het behoorlijk druk en rumoerig. Er staan wel 60 mensen voor het loket van de beamte te duwen en te schreeuwen. Iedereen lijkt haast te hebben en er wordt zelfs bagage over een scheidingswand gegooid. Wij wachten rustig af wat er gaat gebeuren, want in de smalle doorgang is geen plaats voor onze fietsen. Als er een 2e loket geopend wordt worden wij direct daar naar toe geleid en binnen 15 minuten staan we aan de andere kant.
De eerste 3 dagen in Iran worden vooral gekenmerkt door toeterende automobilisten (begroeting), uitgestrekte woestijnvlaktes en uitnodigingen om thee te komen drinken. We drinken thee met een schaapsherder en bij een familie thuis, krijgen grote stukken cake van een passerende automobilist. Op straat worden we vaak begroet met: welcome in Iran en stellen de mensen ons meestal dezelfde vragen: waar kom je vandaan, ben je getrouwd, heb je kinderen ( waarom niet, ben je al bij een dokter geweest) en wat vind je van ons land.
Bij aankomst in Tabriz gaan we op zoek naar een werkplaats waar Harrie zijn fiets kan repareren. Er is nl. een bout afgebroken van de bagagedrager. Binnen no time staan er een aantal mensen uit de buurt voor de werkplaats om te kijken wat er gebeurd en advies te geven, wordt er iemand gebeld die engels spreekt en onderling overlegd we welk materiaal kan verzorgen. In de tussentijd wordt ik (Dianne) buiten aangesproken door iemand die vraagd of er problemen zijn en of hij kan helpen. De reparatie van de fiets is bijna klaar dus hulp is niet meer nodig. Hij loopt naar zijn auto, telefoneert kort en komt terug met de mededeling dat hij en zijn vrouw ons uitnodigen om hun gast te zijn. We zeggen dat we graag op de uitnodiging in willen gaan en hebben 2 fantastische dagen. We hebben bij hen ervaren hoe gastvrij Iraanse mensen zijn. We worden meegenomen naar familie, bezoeken samen de bazaar, eten bij vrienden. Het afscheid is dan ook een emotioneel moment, maar we "moeten" verder.